Piet Zeeman
1934 – 2022
Het anker is gelicht, Piet Zeeman vaart definitief weg naar verre verten. Hoe dankbaar moeten de Pickwick Players zijn dat de Zeemannen -want Piet was met zijn tweelingbroer Ger een eenheid- voor anker lagen bij onze club. Ze waren ook letterlijk een anker voor iedereen die hulp, troost, verzorging, steun of hulp, in welke vorm dan ook, nodig had. En daarnaast boden ze vele decennia warmte en onderdak.
Onder leiding van de broers was de koffie altijd warm, stond de verwarming hoog, glansde de vloer in de verse oxan-olie en glommen de glazen boven de bar. Het clubhuis werd en was door hen een echt ‘Clubhome’.
Rugbyers zijn van huis uit niet zo netjes, schoon en zuinig op hun directe omgeving op zondagen na een uur of vier. De broers vormden een perfecte tegenhanger voor dit ‘uitspattingsgedrag’. Op maandag kwam de beige kever van de broers altijd weer aanrijden met schoonmaakmiddelen en twee schoonmakers, op dinsdag was de beige kever er opnieuw met de boodschappen en twee boodschappenjongens, op woensdag bracht de beige kever twee barkeepers en zo was de beige kever bijna elke dag op pad voor de aanvoer van ‘personeel’ en middelen voor de Pickwick Players. Jaren en jaren achter elkaar. Dat Volkswagentje heeft het lang volgehouden.
Het begon op een woensdagavond ergens eind jaren ’70. Er stonden twee mannen in lange witte jassen met een ceintuur (rechercheurs?) te kijken naar ons jonge jongens die dartelden onder het schaarse licht van een paar lantarens op het Hellas veld. Na afloop volgde een kort praatje, niemand van ons werd in de boeien geslagen en we namen ook niet de moeite om te proberen twee leden te winnen, want als rugbyspelers zagen ze er niet uit. De heren waren wel belangstellend want ze hadden ooit bij de Deventer IJshockeyclub gezeten. Van het een kwam het ander en kort daarna stonden ze al achter de bar en waren bestuurslid, want als we ergens behoefte aan hadden dan was het wel aan bestuursleden. Een jaar of 25-30 later zaten ze nog steeds in het bestuur en deden nog steeds de barzaken.
Toen wij in hun eerste seizoen hoog begonnen op te geven over onze ‘foreign visitors’ en de taferelen die zich dan in ons clubhuis plachten af te spelen, kwamen de broers met verhalen over de IJshockeyers. Ze hadden in Deventer een keer een uitwisseling gehad met een Zweeds team en daarmee waren ze doorgezakt in de stad. Nou, wat ze toen hadden meegemaakt (drankgebruik) daar kon geen rugbyclub tegen op. Een maand later kwam Nantymoul uit Wales bij ons het seizoen afsluiten, de broers keken toe en nadien heb ik ze nooit, nee nooit meer, over de Deventer IJshockey Club horen praten.
Piet en Ger keken vanuit hun appartement aan de Rembrandtkade uit over de IJssel. Van huis uit waren ze betrokken bij het vastgoed, Piet had carrière gemaakt bij de makelaars Kruithof en Veldpape en Ger deed de verzekeringen. Met hun pand aan de IJsselkade zaten ze op de mooiste plek van Deventer en keken uit op de Roei- en Zeilvereniging Daventria. Daar waren ze ook lid en maakten tochtjes met diverse vaartuigen. En zo deden ze hun naam ‘Zeeman’ eer aan.
De broers waren in alles correct, ook in hun kleding. Blazer en stropdas waren hun handelsmerk en dankzij hen was onze clubdas mooi donkerblauw met als motief Pickwickmannetjes in maïsgeel. Hoezo clubkleuren in groen en zwart? Nee het moest wel stijlvol en zo gebeurde het ook.
Dankzij hun gevoel voor stijl hadden we het sfeervolste clubhuis van alle rugbyclub in Nederland. Wanneer we Engelsen op bezoek hadden dan keken ze verdwaasd om zich heen en mompelden: ‘Is this Holland?’. Voor hen leek het wel of ze een uitwedstrijd in een naburige county hadden gespeeld. Alleen vroegen ze wel wat die letters VDP betekenden op de fraaie Victoriaanse kerkbank? Moest dat niet VIP zijn? Nee zei Ger dan, dat betekent ‘only Very Distinguished People are allowed to sit there’. Het was alleen jammer dat we geen VDP’s hadden, op Ger en Piet na natuurlijk.
Terwijl Ger bij de Pickwick Players van de ene bestuurspost in de andere rolde, verruimde Piet zijn blik in de Deventer sportwereld. Hij trad namens ons toe tot de Deventer Sportraad. Nu wil het geluk dat Deventer een sportuitwisseling had met het Londense Southwark en South-Ruislip (nota bene het thans zeer actuele kiesdistrict waarvoor Boris Johnson sinds 2015 gekozen is in het Lagerhuis). En Ruislip had een rugbyclub, dus de rugbyclub kwam naar Deventer en daar hebben we veel ‘plezier’ mee en aan gehad, om het voorzichtig uit te drukken.
Zo bepaalden de broers Zeeman, Piet en Ger (in die volgorde en nooit Ger en Piet) een generatie lang het rugbyleven van The Pickwick Players. Altijd plezierig, altijd correct, bescheiden en stijlvol. Twee onafscheidelijke tweelingbroers, een levenlang samen. Ger overleed echter op 24 april 2010 en alhoewel velen vreesden dat Piet het hierdoor erg moeilijk zou krijgen, wist Piet toch op bewonderenswaardige wijze het alleen heel lang, heel goed te redden.
De Pickwick Players speelden hierbij ook een rol, want alles wat ze voor ons deden werd niet vergeten en zo werd Piet zijn 85e verjaardag ten tijde van de Corona lockdown gevierd met een levensgroot spandoek in het plantsoen voor de Rembrandtkade 185.
De rol van ons lid Johnny Nijman, die als geen ander de waarde van de broers Zeeman, ook in sociaal opzicht op de juiste waarde weet te schatten, was hierbij van groot belang.
Beste Pickwick Player, sla ons jubileumboek The Posthumous Papers of the Pickwick Players er eens op na en zie hoe Johnny op pag. 65 de rol en invloed van Piet Zeeman als geen ander op treffende wijze beschrijft.
De laatste jaren ging het met Piet echter steeds een ‘beetje minder’. Corona had zijn invloed en ruim een jaar geleden kwam hij van zijn Zeemans kraaiennest aan de Rembrandtkade op het St. Jozef terecht en meer recentelijk in Huize Salland in Colmschate. Zijn overlijdenskaart opent dan ook met: ‘Het is klaar. Het is goed zo’. Als je het leest hoor je het hem bij wijze van spreken zeggen.
Het rugbyrijke leven van Piet Zeeman duurde al met al ruim 87 jaar.
DRC The Pickwick Players
